اولین نشانه های بیماری آلزایمر | اختلال حرکتی

بیماری آلزایمر، یک بیماری عصبی مزمن است که در طول زمان باعث تخریب پیوسته سلول‌های مغزی و نقص عملکرد عصبی می‌شود. اثرات اصلی این بیماری در حافظه، تمرکز، رفتار و اختلالات حرکتی قابل مشاهده است.

اختلالات حرکتی معمولاً در مراحل پیشرفته بیماری آلزایمر ظاهر می‌شوند. در مراحل ابتدایی، شایع است که افراد با مشکلات حرکتی کمی روبرو شوند، مانند تغییرات در راه رفتن، تعادل و تنظیم حرکت. با پیشرفت بیماری، اختلالات حرکتی شدیدتر می‌شوند و می‌تواند شامل لرزش، سفتی عضلانی، ناتوانی در هماهنگی حرکات و کاهش قدرت عضلانی گردد.

اختلالات حرکتی می‌توانند تأثیر مخربی بر فعالیت‌های روزمره افراد مبتلا به بیماری آلزایمر داشته باشند. به عنوان مثال، افراد ممکن است دچار مشکل در باز کردن و بستن درب‌ها، ریختن آب از لیوان، استفاده از قاشق و چنگال، تنظیم دکمه‌ها و دستکش‌ها و حتی برداشتن اشیاء کوچک شوند.

بیماری آلزایمر و اختلالات حرکتی می‌توانند منجر به مشکلات در تعامل اجتماعی شوند. افراد ممکن است با مشکلات در بیان درست و صحیح و شرکت در مکالمات روبرو شوند. این مشکلات می‌توانند باعث ایزوله شدن و افزایش اضطراب اجتماعی شوند.

علاوه بر این، اختلالات حرکتی می‌توانند خطر سقوط را در افراد مبتلا به بیماری آلزایمر بالا ببرند. سقوط می‌تواند عواقب جدی مانند شکستگی استخوان‌ها، آسیب‌های سر و مغز و کاهش توانایی انجام فعالیت‌های روزمره را به همراه داشته باشد.

اولین نشانه های بیماری آلزایمر می تواند ظریف باشد و به راحتی قابل تشخیص نباشد. شایع ترین علامت اولیه، مشکل در حافظه کوتاه مدت است، مانند فراموش کردن گفتگوها یا رویدادهای اخیر. سایر علائم اولیه ممکن است شامل موارد زیر باشد

1. مشکلات حافظه: افراد ممکن است دچار مشکل در حفظ و به یادآوری اطلاعات شوند. فراموشی‌های متعدد و مکرر، به خصوص اطلاعات جدید، می‌تواند نشانه ای از بیماری آلزایمر باشد.

2. کاهش توانایی تمرکز: افراد مبتلا به بیماری آلزایمر ممکن است دچار مشکل در تمرکز و تمرکز بر وظایف روزمره شوند. آنها ممکن است به سختی توجه خود را به وظایف یا مکالمات نگه دارند.

3. مشکلات در زبان و بیان: افراد ممکن است با مشکلات در بیان خود و درک زبان مواجه شوند. آنها ممکن است کلمات را اشتباه بگویند، جملات را مرتب کنند یا مشکل در فهمیدن معنی کلمات داشته باشند.

4. سختی در انجام فعالیت‌های روزمره: افراد ممکن است دچار مشکلات در انجام فعالیت‌های روزمره شوند، از جمله پوشیدن لباس‌ها، بهداشت شخصی، آشپزی یا استفاده از وسایل خانگی. آنها ممکن است فراموش کنند که فعالیتی را انجام داده‌اند یا چگونگی انجام آن را فراموش کنند.

5. تغییرات در خلق و خو: افراد مبتلا به بیماری آلزایمر ممکن است تغییرات در خلق و خو، احساسات و رفتار نشان دهند. آنها ممکن است احساس اضطراب، افسردگی، خشم یا خشودگی بیشتری کنند.

مهم است بدانید که این نشانه‌ها ممکن است در مراحل مختلف آلزایمر متفاوت باشند و هر فرد ممکن است تجربه‌های متفاوتی داشته باشد. در صورت تشخیص هر یک از این نشانه‌ها، مراجعه به یک پزشک متخصص و تشخیص دقیق بسیار حائز اهمیت است.

بیماری آلزایمر یک بیماری مغزی پیشرونده است که به تدریج حافظه و توانایی های تفکر را از بین می برد. این شایع ترین علت زوال عقل است. در حالی که علت دقیق بیماری آلزایمر ناشناخته است، محققان معتقدند که ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی در بروز آن نقش دارند.

عوامل خطر ساز ابتلا به آلزایمر

بیماری آلزایمر یک بیماری پیچیده است که علت دقیق آن هنوز به طور کامل مشخص نشده است. اما برخی عوامل خطری شناخته شده‌اند که احتمال ابتلا به این بیماری را افزایش می‌دهند. در زیر عوامل خطر معمول برای بیماری آلزایمر ذکر شده‌اند:

1. سن: سن بالا عامل اصلی خطر برای بیماری آلزایمر است. بیشتر موارد آلزایمر در افراد بالای 65 سال سن اتفاق می‌افتد. ریسک ابتلا به آلزایمر با پیشرفت سن افزایش می‌یابد.

2. ژنتیک: وجود تاریخچه خانوادگی از بیماری آلزایمر می‌تواند ریسک ابتلا را افزایش دهد. وراثت ژنتیکی در بعضی از موارد با بروز بیماری آلزایمر در سنین زودرس مرتبط است. برخی از ژن ها خطر ابتلا به بیماری آلزایمر را افزایش می دهند. به عنوان مثال، داشتن نسخه ای از ژن APOE e4 با افزایش خطر ابتلا به بیماری آلزایمر مرتبط است.

3. جنسیت: بیماری آلزایمر در زنان بیشتر از مردان رخ می‌دهد. علت دقیق این تفاوت جنسیتی هنوز مشخص نیست.

4. سابقه سرماخوردگی مغزی: ضربه‌های سر، آسیب به مغز و سابقه سرماخوردگی مغزی ممکن است ریسک ابتلا به بیماری آلزایمر را افزایش دهند.

5. فاکتورهای قلبی و عروقی: برخی از فاکتورهای خطری مانند بالا بودن فشار خون، دیابت، چربی بالا در خون و بیماری‌های قلبی و عروقی می‌توانند باعث افزایش ریسک بروز بیماری آلزایمر شوند.

6. سبک زندگی: سبک زندگی ناسالم از قبیل تغذیه نامناسب، فعالیت بدنی کم، عدم تحرک روانی و فعالیت شناختی، استرس مزمن و عدم فعالیت اجتماعی می‌تواند ریسک بروز بیماری آلزایمر را افزایش دهد.

7. مشکلات سلامتی: برخی از شرایط سلامتی، مانند فشار خون بالا، کلسترول بالا و دیابت، خطر ابتلا به بیماری آلزایمر را افزایش می دهد.

8. فعالیت ذهنی کم: برخی تحقیقات نشان می دهد که فعالیت ذهنی کم ممکن است خطر ابتلا به بیماری آلزایمر را افزایش دهد.

برخی از این عوامل خطر قابل کنترل هستند. به عنوان مثال، از طریق اتباع یک سبک زندگی سالم، مراقبت از عوامل قلبی و عروقی، حفظ سطح فعالیت شناختی و جسمی و مدیریت استرس، می‌توانید ریسک ابتلا به بیماری آلزایمر را کاهش دهید.

مهم است که به یاد داشته باشید که داشتن یک یا چند عامل خطر به این معنی نیست که شما به طور قطع به بیماری آلزایمر مبتلا خواهید شد. بسیاری از افراد با عوامل خطر هرگز به این بیماری مبتلا نمی شوند. در مقابل، برخی از افراد بدون هیچ عامل خطر شناخته شده ای به بیماری آلزایمر مبتلا می شوند.

آلزایمر زودرس چیست؟

مفهوم “آلزایمر زودرس” به بیماری آلزایمر در سنین زودرس تر، یعنی قبل از سن 65 سال، اشاره دارد. بطور کلی، بیماری آلزایمر در افراد بالای 65 سال شایعتر است و به طور طبیعی با پیشرفت سن افزایش ریسک ابتلا به آلزایمر مشاهده می‌شود. اما در برخی موارد، بیماری آلزایمر در سنین زودرس تر، حتی در 40 یا 50 سالگی، شروع می‌شود که به عنوان “آلزایمر زودرس” شناخته می‌شود.

آلزایمر زودرس، شکل نادری از بیماری آلزایمر است و تشخیص آن ممکن است چالش برانگیز باشد. این نوع آلزایمر معمولاً به صورت خانوادگی وراثت می‌شود و با تغییرات در ژن‌های مرتبط با بیماری آلزایمر مرتبط است. در برخی از موارد، آلزایمر زودرس با علایم و نشانه‌هایی که شبیه به بیماری آلزایمر عادی هستند، آغاز می‌شود، اما به طور عمومی از پیشرفت سریع‌تری رنج می‌برد.

تشخیص آلزایمر زودرس ممکن است به دلیل روند بالینی خاص آن و نیاز به بررسی‌های ژنتیکی و عوامل دیگر، مشکل باشد. اما تشخیص و مدیریت زودرس بیماری، اهمیت زیادی دارد تا بتوان درمان‌ها و راهکارهای مناسب را به موقع شروع کرد و کیفیت زندگی فرد را بهبود بخشید. در صورتی که شما یا کسی در خانواده تان علائمی از آلزایمر زودرس تجربه می‌کنید، مراجعه به پزشک متخصص مغز و اعصاب برای تشخیص و مشاوره مناسب بسیار مهم است.

بیماری آلزایمر و اختلال حرکتی در فرد

بیماری آلزایمر معمولاً با اختلالات حافظه و تمرکز آغاز می‌شود. اختلالات حرکتی معمولاً در مراحل پیشرفته‌تر بیماری ظاهر می‌شوند. با پیشرفت بیماری آلزایمر، تخریب پیشرونده سلول‌های مغزی و نقص عملکرد عصبی می‌تواند به اختلالات حرکتی منجر شود.

در مراحل ابتدایی بیماری، ممکن است افراد با مشکلات حرکتی کمی مواجه شوند. به عنوان مثال، تغییرات در راه رفتن، تعادل و تنظیم حرکت ممکن است مشاهده شود. این مشکلات معمولاً به صورت ضعیف و جزئی هستند و اغلب توجه زیادی به خود جلب نمی‌کنند.

با پیشرفت بیماری، اختلالات حرکتی شدیدتر می‌شوند. افراد ممکن است دچار لرزش عضلانی (ترمور) شوند، که معمولاً در دست‌ها شروع می‌شود و به تدریج به سایر بخش‌های بدن گسترش می‌یابد. سفتی عضلانی نیز ممکن است رخ دهد و باعث مشکل در حرکت و انعطاف‌پذیری عضلات شود. همچنین، ناتوانی در هماهنگی حرکات و کاهش قدرت عضلانی نیز مشاهده می‌شود.

مهم است بدانید که تجربه هر فرد با بیماری آلزایمر می‌تواند متفاوت باشد. برخی افراد ممکن است در مراحل پیشرفته‌تر بیماری با اختلالات حرکتی شدیدتری روبرو شوند، در حالی که در برخی دیگر این نشانه‌ها کمتر روی می‌دهد. همچنین، بیماری‌های دیگر نیز می‌توانند عواملی باشند که اختلالات حرکتی را در افراد مبتلا به بیماری آلزایمر تشدید می‌کنند. مراجعه به پزشک متخصص مغز و اعصاب در صورت وجود هر گونه علامت یا نشانه ناعادی بسیار مهم است.

راههای مدیریت اختلالات حرکتی در بیماران آلزایمری

1. توسعه برنامه‌های تمرینی: تمریناتی که به بهبود تعادل، قدرت عضلانی و هماهنگی حرکات کمک کند. تمرینات مختلف شامل تمرینات تعادل، تقویت عضلات، تمرینات کشش و تنفسی، و تمرینات هماهنگی حرکات می‌تواند مفید باشد.

2. فیزیوتراپی و حرکت درمانی: فیزیوتراپی می‌تواند در بهبود اختلالات حرکتی مرتبط با بیماری آلزایمر مؤثر باشد. این درمان‌ها شامل تمرینات بدنی، تمرینات تعادل، تمرینات تنفسی، تمرینات قدرتی و تمرینات هماهنگی حرکات است.

3. استفاده از وسایل کمکی: استفاده از یکسری وسایل کمکی می‌تواند در مدیریت اختلالات حرکتی کمک کند. این وسایل شامل امپراطورها، عصاها، راهنمای‌ها و وسایل کمکی دیگر هستند که به افراد در تثبیت تعادل، افزایش پشتیبانی و کاهش خطر سقوط کمک می‌کنند.

4. مهارت‌های مدیریت تنش و استرس: تمرین‌های تنفسی، مراقبه و روش‌های مدیریت استرس می‌تواند به کاهش تنش عضلانی و بهبود حرکت‌ها کمک کند.

5. مصرف دارو در صورت تجویز پزشک: در صورت لزوم، ممکن است پزشک داروهایی را تجویز کند که به کنترل اختلالات حرکتی مرتبط با بیماری آلزایمر کمک کنند.

مهم است که برای مدیریت اختلالات حرکتی در بیماری آلزایمر، با یک تیم درمانی متخصص که شامل پزشکان، فیزیوتراپیست‌ها، متخصصین حرکت درمانی و مشاوران متخصص است، همکاری کنید. آنها می‌توانند برنامه‌های درمانی مناسب برای شما تعیین کنند و راهنمایی لازم را در طول مسیر درمانی ارائه دهند.

نقش‌ کلیدی پرستار در منزل در بهبود بیماران آلزایمری

نقش پرستاران در منزل در بهبود بیماران آلزایمری بسیار مهم و حائز اهمیت است. آلزایمر یک بیماری مزمن و تدریجی مغزی است که تأثیر قابل توجهی بر حافظه، تفکر، رفتار و کیفیت زندگی بیمار دارد. در ادامه، برخی از نقش‌های کلیدی پرستاران در بهبود بیماران آلزایمری در منزل را بررسی می‌کنیم:

1. مراقبت بالینی: پرستاران در منزل مسئولیت مراقبت بالینی بر روی بیمار آلزایمری را دارند. آنها می‌توانند به نظارت مستمر بر وضعیت بیمار، اندازه‌گیری و ثبت علائم حیاتی مانند فشار خون، ضربان قلب و تنفس بپردازند. همچنین، آنها مسئولیت مدیریت داروها، تعویض بانداژ و مراقبت از ایجاد زخم فشاری و سوزن‌ها را نیز بر عهده دارند.

2. مدیریت رفتار: یکی از چالش‌های اصلی در مراقبت از بیماران آلزایمری، مدیریت رفتارهای ناپیش‌بینی و ممکن است خطرناک آنها است. پرستاران می‌توانند با استفاده از تکنیک‌های مدیریت رفتار مانند تأمین محیط آرام، تحریک سرگرم‌کننده، ارائه تمرینات شناختی و استفاده از روش‌های ارتباطی موثر، به کاهش رفتارهای خطرناک و بهبود کیفیت زندگی بیماران کمک کنند.

3. تربیت خانواده: آلزایمر یک بیماری است که تأثیر قابل ملاحظه‌ای بر خانواده بیمار دارد. پرستاران می‌توانند به آموزش خانواده در مورد بیماری، نحوه مراقبت، مدیریت رفتارها، مهارت‌های ارتباطی و روش‌های مواجهه با چالش‌های روزمره کمک کنند. آموزش به خانواده می‌تواند به آنها کمک کند تا بهبودی بیمار را به طور مؤثر‌تر حمایت کنند و با مسائل روانی و اجتماعی مربوط به بیماری روبرو شوند.

4. حمایت روانی و اجتماعی: بیماران آلزایمری نیازمند حمایت روانی و اجتماعی قوی هستند. پرستاران می‌توانندر ادامه، پرستاران می‌توانند با فراهم کردن حمایت روانی و اجتماعی به بیماران آلزایمری کمک کنند. آنها می‌توانند با گوش دادن به نیازها و احساسات بیمار، ارائه حمایت عاطفی، تشویق به شرکت در فعالیت‌های اجتماعی و ارتباط با خانواده و دوستان، احساس تأیید و ارتباط اجتماعی را تقویت کنند.

5. تنظیم برنامه روزانه: برنامه‌ریزی منظم و ساختاردهی روزانه برای بیماران آلزایمری بسیار مهم است. پرستاران می‌توانند برنامه‌های روزانه شامل فعالیت‌های فیزیکی، تمرینات شناختی، غذا خوردن، استراحت و مراقبت از بهداشت شخصی را تنظیم کنند. این کمک می‌کند تا روزمرگی بیماران کاهش یابد و حفظ استقلال آنها تا جای ممکن امکان‌پذیر شود.

6. همکاری با تیم درمانی: پرستاران در منزل معمولاً به عنوان بخشی از تیم درمانی برای بیماران آلزایمری فعالیت می‌کنند. آنها باید با سایر اعضای تیم درمانی مانند پزشکان، متخصصین روانشناسی و فیزیوتراپیست‌ها همکاری کنند. این هماهنگی و همکاری میان تمام اعضای تیم درمانی بهبود درمان بیمار را تسهیل می‌کند و میزان بهبود و کیفیت زندگی بیمار را ارتقا می‌دهد.

در کل، نقش پرستاران در منزل در بهبود بیماران آلزایمری شامل مراقبت بالینی، مدیریت رفتار، آموزش خانواده، حمایت روانی و اجتماعی، تنظیم برنامه روزانه و همکاری با تیم درمانی است. این نقش‌ها باعث می‌شوند بیماران آلزایمری بتوانند بهبود بیشتری را تجربه کنند و کیفیت زندگی بهتری داشته باشند.

در صورت نیاز به پرستار در منزل بسته به شرایط و میزان ناتوانی فرد، می توانید از خدمات پرستاری ویژه موسسه ما کمک بگیرید و با توجه به نیاز و میزان خدماتی که از پرستار انتظار دارید؛ پرستاری مناسب با شرایط خود استخدام نمایید. ما در تمام لحظات در کنار شما و فرد بیمارتان خواهیم بود، تمامی همکاران ما در این مجموعه، دانش کافی نسبت به نحوه رفتار با این افراد در شرایط خاص را داشته و یا مدارک علمی در این زمینه کسب کرده اند.

ما در موسسه آسایش فردا (کیان مهر) در تلاش هستیم به استخدام نیروهای حرفه ای و متخصص ، پرستاری از افراد با شرایط خاص و یا بیمار، شما را تسهیل و تسریع نماییم. جهت دریافت خدمات می توانید با شماره های تماس درج شده در سایت ارتباط بر قرار نمایید و مشخصات پرستاری که نیاز دارید را مشخص کنید تا در کمترین زمان ممکن پرستار مورد نظر به منزل شما اعزام گردد.

شماره تماس جهت مشاوره رایگان : 02188975991