اولین نشانه های بیماری پارکینسون و اختلال حرکتی

بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی مزمن است که به طور اصلی بر سلول‌های عصبی مناطق مختلف مغز، به ویژه نواحی حرکتی، تأثیر می‌گذارد. علت دقیق بروز این بیماری هنوز مشخص نیست، اما به طور کلی با کاهش تولید دوپامین، یک نوترانسمیتر مغزی، در ارتباط است. این کاهش در سلول‌های تولید کننده دوپامین در نواحی مغزی مرتبط با حرکت منجر به عوارض و نشانه‌های بیماری پارکینسون می‌شود.

در مراحل پیشرفته، بیماری پارکینسون می‌تواند تأثیرات قابل توجهی بر کیفیت زندگی فرد داشته باشد و نیاز به مراقبت و پشتیبانی فردی و خانوادگی بیشتری را به همراه داشته باشد.

برای درمان بیماری پارکینسون، رویکردهای مختلفی وجود دارد. این شامل استفاده از داروها، درمان فیزیوتراپی، تغییرات در رژیم غذایی و سبک زندگی، و در موارد پیشرفته‌تر، روش‌های جراحی مانند عملکرد عمیق مغزی (DBS) می‌شود. در کنار این روش‌ها، تیم‌های چندتخصصی که شامل نورولوژیست‌ها، فیزیوتراپیست‌ها، روانشناسان و مشاوران اجتماعی هستند، می‌توانند به فرد مبتلا به بیماری پارکینسون کمک کنند.

بیماری پارکینسون ممکن است با نشانه‌ها و علائمی شروع شود که این نشانه‌ها می‌توانند در هر فردی متفاوت باشند و بسته به شدت بیماری و فردی که مبتلا است، متغیر باشند که به طور کلی شامل موارد زیر می‌شود:

1. لرزش (ترساندن): لرزش یکی از نشانه‌های اصلی بیماری پارکینسون است. این لرزش معمولاً در دستان، پاها، بالای صورت و حتی صدا مشاهده می‌شود. در اغلب موارد، لرزش در استراحت و در حالت آرامش شدیدتر می‌شود و با حرکت کردن عضو متاثر کاهش می‌یابد.

2. سفتی عضلانی: عضلات فرد مبتلا به بیماری پارکینسون ممکن است سفت و کشیده به نظر آیند. این سفتی می‌تواند باعث مشکلات در حرکت و انجام فعالیت‌های روزمره شود.

3. کاهش حرکت: فرد مبتلا به پارکینسون ممکن است تحرک و حرکت‌های آزاد خود را کاهش دهد. این شامل گام‌های کوچکتر، آهستگی در حرکت‌ها و کاهش تعداد حرکات بدن می‌شود.

4. مشکلات تعادل و پایداری: بیماران پارکینسون ممکن است مشکلاتی در تعادل و پایداری خود تجربه کنند. آنها ممکن است به سختی تعادل خود را حفظ کنند و مستقلی در حرکت‌های روزمره خود را از دست دهند.

5. رعشه: بعضی از بیماران پارکینسون می‌توانند رعشه‌هایی در بخش‌های خاصی از بدن، مانند دستان یا پاها، تجربه کنند.

6. مشکلات در تکلم و نوشتار: آلودگی صدای فرد، تغییر در الگوی تکلم، کاهش وضوح صدا و مشکلات در نوشتن ممکن است در بیماران پارکینسون رخ دهد.

7. عوض شدن روند چشمی: بیماران پارکینسون ممکن است مشکلاتی در دیداری تجربه کنند، از جمله کاهش در حرکت چشمها، سرعت کاهش دید و مشکلات در تمرکز بر روی اشیا.

علت بروز بیماری پارکینسون

بیماری پارکینسون یک بیماری عصبی مزمن است که به تدریج سلول‌های عصبی مغز را تحت تأثیر خود قرار می‌دهد. علت دقیق بروز بیماری پارکینسون هنوز کاملاً مشخص نشده است، اما به طور کلی ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی در نقش آن مهم هستند.

1. عوامل ژنتیکی: وجود عوامل ژنتیکی در بروز بیماری پارکینسون نشان می‌دهد که ژنتیک نقشی در بروز بیماری دارد. برخی از پروتئین‌های موجود در سلول‌های عصبی مغز که نقش در تنظیم حرکت و عملکرد عصبی دارند، به طور غیرطبیعی در بیماران پارکینسون تجمع می‌یابند. تغییرات در ژن‌های مرتبط با این پروتئین‌ها می‌تواند بروز بیماری را تسریع کند و در ارث برده شود. اما اکثر موارد بیماری پارکینسون به صورت اسپورادیک (بدون وجود تاریخچه خانوادگی) رخ می‌دهند و عوامل ژنتیکی در آنها نقش کمتری دارند.

2. تجربه محیطی: عوامل محیطی نیز می‌توانند در بروز بیماری پارکینسون نقش داشته باشند. برخی از عوامل محیطی که به عنوان عوامل خطر ممکن است مرتبط باشند عبارتند از: تماس با مواد شیمیایی مضر، مواجهه با آلودگی هوا و آب، مواجهه با سموم محیطی، مصرف برخی داروها، نقل و انتقال عفونت‌ها، عوامل شیمیایی در محیط کار و تماس با فلزات سنگین مانند برلیوم و منگنز.

3. نقص در سیستم دوپامینی: در بیماران پارکینسون، سلول‌های عصبی مغزی که دارای نواحی مربوط به تولید و ترشح دوپامین هستند، آسیب می‌بینند یا از بین می‌روند. دوپامین یک ماده شیمیایی است که در عملکرد حرکتی و کنترل عضلات نقش دارد. کاهش سطح دوپامین در مغز منجر به علائم بیماری پارکینسون می‌شود.

4. التهاب و استرس اکسیداتیو: در بیماری پارکینسون، التهاب و استرس اکسیداتیو (تولید بیش از حد رادیکال‌های آزاد) در سلول‌های عصبی مغز نقش مهمی دارند. استرس اکسیداتیو می‌تواند به آسیب سلولی و مرگ سلول‌های عصبی منجر شود و در بروز بیماری پارکینسون نقش داشته باشد.

مجموعه‌ای از عوامل ژنتیکی، محیطی، و فرایندهای بیولوژیکی پیچیده ممکن است باعث بروز بیماری پارکینسون شوند. با این حال، تحقیقات بیشتر در این زمینه همچنان در جریان است و علت دقیق بروز بیماری پارکینسون هنوز به طور کامل مشخص نشده است.

آیا جنسیت در ابتلا به پارکینسون نقش دارد؟

بله، تحقیقات نشان داده است که جنسیت ممکن است در ابتلا به بیماری پارکینسون نقشی داشته باشد. بیشتر مطالعات نشان داده اند که مردان به احتمال بیشتری نسبت به زنان در معرض خطر ابتلا به بیماری پارکینسون قرار دارند. این تفاوت جنسیتی ممکن است به دلیل تفاوت‌های بیولوژیکی و هورمونی در بدن باشد. علاوه بر این، برخی تحقیقات نشان داده اند که زنان ممکن است در مقابل بیماری پارکینسون مقاومت بیشتری داشته باشند و علائم آن را در سنین بالاتر تجربه کنند.

با این حال، باید توجه داشت که عوامل دیگری مانند سن، عوامل ژنتیکی، عوامل محیطی و سبک زندگی نیز در بروز بیماری پارکینسون نقش دارند و تنها جنسیت به تنهایی نمی‌تواند تعیین کننده بوده باشد. همچنین، مکانیسم دقیق این تفاوت جنسیتی هنوز به طور کامل مشخص نشده است و نیاز به بیشترین تحقیقات برای بررسی آن وجود دارد.

روش‌های مفید برای مدیریت درد در بیماران پارکینسون

بیماران پارکینسون ممکن است با درد مرتبط با بیماری خود روبرو شوند. درمان درد در این بیماران بایستی به شیوه‌هایی که درمان درد در بیماران عادی به کار می‌روند، اضافه شود. در زیر تعدادی از روش‌های مدیریت درد در بیماران پارکینسون آورده شده است:

1. داروها: استفاده از داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی (NSAIDs) می‌تواند در کاهش درد و التهاب مرتبط با بیماری پارکینسون مؤثر باشد. همچنین، برخی داروهای ضد درد مانند آنالژزیک‌ها (مثل پاراستامول) و داروهای ضد افسردگی می‌توانند به کنترل درد و افزایش سطح راحتی بیمار کمک کنند. در صورت نیاز، پزشک معالج می‌تواند داروهای دیگری را هم در نظر بگیرد.

2. فیزیوتراپی و تمرینات: تمرینات فیزیکی و فیزیوتراپی می‌تواند به مدیریت درد و بهبود قدرت و انعطاف بدن کمک کند. تمریناتی مانند تمرینات استقامتی، تمرینات تعادل و تمرینات اصلاحی می‌توانند بهبود علائم بیماران پارکینسون را تسهیل کنند و درد را کاهش دهند.

3. روش‌های تکمیلی: برخی از روش‌های تکمیلی مانند ماساژ، آکوپانکچر، روش‌های طب سوزنی و تکنیک‌های تنفسی می‌توانند در کاهش درد و بهبود کیفیت زندگی بیماران پارکینسون مؤثر باشند. با این حال، قبل از استفاده از هر یک از این روش‌ها، بهتر است با پزشک خود مشورت کنید.

4. روش‌های غیردارویی: استفاده از روش‌های غیردارویی مانند روش‌های آرامشی و تکنیک‌های مدیریت استرس می‌تواند به کاهش درد و بهبود روحی و روانی بیماران پارکینسون کمک کند. روش‌هایی مانند روش‌های تنفس عمیق، مراقبه و تمرینات آرامشی می‌توانند مفید باشند.

5. حمایت روانی: بیماران پارکینسون ممکن است با استرس و اضطراب مرتبط با بیماری خود روبرو شوند که می‌تواند در تشدید درد تأثیرگذار باشد. در این صورت، مشاوره روانشنامتخصص می‌تواند به بیمار کمک کند. درمان حمایتی و روان‌درمانی می‌تواند نقشی مثبت در مدیریت درد و بهبود روحی و روانی بیماران پارکینسون ایفا کند.

بیماری پارکینسون و اختلال حرکتی

بیماری پارکینسون تأثیر قابل توجهی بر حرکت و عملکرد حرکتی افراد مبتلا دارد. اختلال حرکتی اصلی که در بیماران پارکینسون رخ می‌دهد، به نام “ترمور” معروف است. ترمور به لرزش یا رعشه‌ای اشاره دارد که به طور عمومی در دست‌ها، پاها، و گاهی در سایر بخش‌های بدن مشاهده می‌شود. ترمور معمولاً در حالت استراحت شدیدتر است و با حرکت و فعالیت‌های آزادتر کمتر مشهود می‌شود.

علاوه بر ترمور، بیماران پارکینسون ممکن است علائم و نشانه‌های حرکتی دیگری نیز تجربه کنند که به طور کلی با نام “پارکینسونیسم” شناخته می‌شوند. این شامل موارد زیر است:

1. ریجیدیت: افراد مبتلا به بیماری پارکینسون ممکن است قدم زدن آهسته و تکانه‌های کوچک در بدن داشته باشند. آنها ممکن است نیاز به قدم زدن با گام‌های کوچک و تلاش بیشتر برای حرکت داشته باشند.

2. اختلالات تعادل: بیماران پارکینسون ممکن است مشکلاتی در حفظ تعادل و پایداری بدن داشته باشند. این مسئله می‌تواند به سقوط و ضعف عضلات منجر شود.

3. سفتی و افتادگی عضلانی: عضلات بیماران پارکینسون ممکن است سفت و گیر و گاهی همراه با احساس سنگینی باشند. این مشکل می‌تواند موجب محدودیت در حرکت و انعطاف‌پذیری بدن شود.

4. بی‌حسی و کم‌حسی: بیماران پارکینسون ممکن است در برخی مناطق بدن، مانند انگشتان یا پاها، بی‌حسی یا کم‌حسی تجربه کنند.

5. اختلالات حرکات آزاد: عملکرد حرکتی آزاد مانند شروع حرکت، تغییر جهت و تسهیل انتقال بین حرکات مختلف می‌تواند برای بیماران پارکینسون دشوار باشد.

تمام این علائم و نشانه‌ها معمولاً ناشی از اختلال در سیستم دوپامینی مغز و کاهش سلول‌های عصبی تولیدکننده دوپامین در نواحی مختلف مغز هستند. درمان بیماری پارکینسون معمولاً شامل استفاده از داروها و در برخی موارد، درمان جراحی می‌شود. همچنین، تمرینات فیزیکی، فیزیوتراپی و توانبخشی نیز ممکن است در بهبود علائم حرکتی کمک کننده باشند. مشاوره با یک پزشک متخصص نورولوژی که تخصص در بیماری پارکینسون داشته باشد، می‌تواند به شما در درک بهتر بیماری و مدیریت آن کمک کند.

وظایف پرستار در منزل که می تواند به بهبود بیماران پارکینسون کمک کند

نقش پرستاران در منزل در بهبود بیماران پارکینسون نیز بسیار حائز اهمیت است. بیماری پارکینسون یک بیماری عصبی مزمن است که تأثیر گسترده‌ای بر حرکت و عملکرد عضلات دارد. در ادامه، برخی از نقش‌های کلیدی پرستاران در بهبود بیماران پارکینسون در منزل را بررسی می‌کنیم:

1. مراقبت بالینی: پرستاران در منزل مسئولیت مراقبت بالینی بر روی بیمار پارکینسون را دارند. آنها می‌توانند به نظارت مستمر بر وضعیت بیمار، اندازه‌گیری و ثبت علائم حیاتی مانند فشار خون، ضربان قلب و تنفس بپردازند. همچنین، آنها مسئولیت مدیریت داروها، کمک به فعالیت‌های روزمره مانند بهداشت شخصی و تغذیه، مراقبت از بهداشت دهان و دندان و مدیریت عوارض جانبی داروها را نیز بر عهده دارند.

2. تمرینات فیزیکی: تمرینات فیزیکی و حرکت منظم برای بیماران پارکینسون بسیار مهم است. پرستاران می‌توانند تمرینات و تکنیک‌های فیزیکی مانند تمرینات تعادل، تمرینات استحکام عضلات و تمرینات کاربردی را به بیماران آموزش دهند و آنها را در انجام آنها راهنمایی کنند. این تمرینات می‌توانند به بهبود توانایی حرکتی بیماران و کنترل علائم مربوط به پارکینسون کمک کنند.

3. مدیریت رفتار: بیماران پارکینسون نیازمند مدیریت رفتارهای خاصی هستند. پرستاران می‌توانند با استفاده از روش‌های مدیریت رفتاری مانند ارائه محیط آرام، تحریک سرگرم‌کننده، ارائه راهنمایی‌های شناختی و استفاده از روش‌های ارتباطی موثر، به کاهش رفتارهای ناخواسته و بهبود کیفیت زندگی بیماران کمک کنند.

4. تغذیه و مدیریت شکم و روده: مشکلات گوارشی و تغذیه نیز در بیماران پارکینسون رایج است. پرستاران می‌توانند به بیماران در تهیه و مصرف غذاهای سالم و متنوع کمک کنند و نیازهای تغذیهبیمار را بررسی کنند. آنها ممکن است نکاتی در مورد مدیریت مشکلات گوارشی مانند تهوع، زردی، یبوست و مشکلات مربوط به بلع به بیماران بدهند. همچنین، آنها می‌توانند در مدیریت داروهایی که برای کنترل علائم گوارشی استفاده می‌شوند، راهنمایی کنند.

5. پشتیبانی روانی: بیماران پارکینسون نیازمند پشتیبانی روانی قوی هستند. پرستاران می‌توانند با بیماران در مورد استرس، اضطراب و افسردگی صحبت کرده و به آنها کمک کنند تا راه‌های مقابله با آنها را یاد بگیرند. آنها همچنین می‌توانند منابع و خدمات حمایتی مانند گروه‌های حمایتی برای بیماران پارکینسون را معرفی کنند.

6. هماهنگی با تیم درمانی: پرستاران معمولاً در تیم درمانی بیماران پارکینسون شرکت می‌کنند. آنها هماهنگی و همکاری با پزشکان، توانبخشی‌ها، متخصصین تغذیه و سایر اعضای تیم درمانی را به عهده دارند. این هماهنگی می‌تواند بهبود درمان و مدیریت بیماری را تسهیل کند.

اهمیت پرستاران در منزل در بهبود بیماران پارکینسون بسیار بالا است. آنها نه تنها به بیماران کمک می‌کنند تا به طور موثر با بیماری مبارزه کنند، بلکه به خانواده‌ها نیز راهنمایی و پشتیبانی می‌کنند. از این رو، تداوم مراقبت پرستاران در منزل و همکاری با تیم درمانی می‌تواند بهبود عمده‌ای در کیفیت زندگی بیماران پارکینسون داشته باشد.

در صورت نیاز به پرستار در منزل، بسته به شرایط و میزان ناتوانی فرد، می توانید از خدمات پرستاری ویژه موسسه ما کمک بگیرید و با توجه به نیاز و میزان خدماتی که از پرستار انتظار دارید؛ پرستاری مناسب با شرایط خود استخدام نمایید. ما در تمام لحظات در کنار شما و فرد بیمارتان خواهیم بود، تمامی همکاران ما در این مجموعه، دانش کافی نسبت به نحوه رفتار با این افراد در شرایط خاص را داشته و یا مدارک علمی در این زمینه کسب کرده اند.

ما در موسسه آسایش فردا (کیان مهر) در تلاش هستیم به استخدام نیروهای حرفه ای و متخصص ، پرستاری از افراد با شرایط خاص و یا بیمار، شما را تسهیل و تسریع نماییم. جهت دریافت خدمات می توانید با شماره های تماس درج شده در سایت ارتباط بر قرار نمایید و مشخصات پرستاری که نیاز دارید را مشخص کنید تا در کمترین زمان ممکن پرستار مورد نظر به منزل شما اعزام گردد.

شماره تماس جهت مشاوره رایگان : 02188975991